Γεννήθηκα το 1978 στην Αθήνα. Έχω ζήσει σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και από το 2014, είμαι κάτοικος Μυτιλήνης. Η αγάπη για τη φωτογραφία ξεκίνησε πολύ νωρίς, πιο εντατικά το 2008, αλλά πήρε σάρκα και οστά το 2014, όπου ήρθα σε επαφή με τη ΦΕΜ  και παρακολούθησα τα πρώτα μαθήματα αρχαρίων. Από το Σεπτέμβριο του 2016 παρακολουθώ μαθήματα στο Προχωρημένο Τμήμα της Φωτογραφικής Εταιρείας Μυτιλήνης και από το Φεβρουάριο του 2016, είμαι  Φοιτητής στο Τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών του ΤΕΙ Αθηνών. Η αγάπη για τη φύση με οδήγησαν στη φωτογραφία τοπίου, αλλά πλέον αυτό το οποίο με συναρπάζει είναι το πορτραίτο. Φωτογραφικά, μπορώ να πω με σιγουριά, ότι είμαι σε κατάσταση αναζήτησης. Η φωτογραφία, μου δημιούργησε από την πρώτη στιγμή ένα ερώτημα...πρόκειται για αγάπη ή για ανάγκη; Το πρώτο αίσθημα που μου δημιούργησε ήταν η ανάγκη. Η ανάγκη να «τραβήξω» αυτό που βλέπω. Η ανάγκη να κρατήσω το συναίσθημα που μου προκάλεσε το βίωμα. Η ανάγκη να απαθανατίσω τη στιγμή και ίσως αυτό που νιώθω, να το κάνω πιο χειροπιαστό, να το «βγάλω» απ΄ το χρόνο και να το κρατήσω…   να το «βγάλω» φωτογραφία. Η ανάμνηση μεταφράζεται σε συναίσθημα, μυρωδιές, ήχους, χρώμα, αγαπημένα πρόσωπα και μια παράξενη αίσθηση νοσταλγίας. Ίσως και λίγο φόβος μη δεν το ξαναζήσω. Νοσταλγία για κάτι που φεύγει, γίνεται παρελθόν και έχει μια ελπίδα να κρατηθεί με κάποιο τρόπο…  τη φωτογραφία.
…μετά ήρθε το κυνήγι της καλής φωτογραφίας και τότε εμφανίστηκε μαζί του και η …αγάπη. Η αγάπη ήταν η απάντηση στο ανούσιο κυνήγι. Η αγάπη για τη φωτογραφία έδινε νόημα ακόμα και στο να κρατώ απλά τη μηχανή κολλημένη πάνω μου, παντού και πάντα, ακόμα και χωρίς να «βγάζω» φωτογραφίες. Η μηχανή μου με την αγάπη, είχε μεταμορφωθεί σε ένα μαγικό μηχανάκι που μπορούσε να μετατρέψει μία καθημερινή βόλτα στα μαγαζιά, σε ένα ταξίδι, που δεν γνώριζε κανείς το τέρμα του.
Η φωτογραφία για εμένα, είναι τελικά ανάγκη και αγάπη, αγάπη και ανάγκη. Όπως κάθε τι που ερωτεύεσαι.


" Μετά από κάθε λήψη, είμαι σίγουρος ότι την καλύτερη φωτογραφία μου δεν την έχω τραβήξει ακόμα"